ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร

 
ได้อ่านเรื่องที่น่าประทับใจซึ่งส่งต่อๆกันมาจึงขอนำมาเพื่อเผยแพร่ต่อ

มันเป็นตอนเช้าเวลาประมาณ 08.30 น. ที่วุ่นวายเอาการ   เมื่อสุภาพบุรุษสูงอายุท่านหนึ่งในวัย  80 กว่า

มารับบริการแพทย์ตัดไหมจากแผลที่หัวแม่มือ

และบอกว่าขอให้รีบหน่อย  เพราะมีนัดตอน  09.00 น.

เมื่อผมตรวจร่างกายตามปกติเสร็จ  ผมก็ขอให้นั่งรอ

โดยผมรู้ว่า  อย่างไรเสีย  ก็ไม่หนีหนึ่งชั่วโมงกว่า  ที่จะถึงคิว

ผมเห็นสุภาพบุรุษท่านนี้  ดูนาฬิกาหลายครั้งอย่างกระสับกระส่าย

ผมว่างอยู่พอดีจึงเข้าไปดูแผลให้  เมื่อตรวจดูก็เห็นเป็นปกติ ผมจึงเดินไปหารือกับหมอคนหนึ่งที่ให้บริการอยู่ เอายาและวัสดุมาทำแผลให้

ขณะที่ตัดไหมอยู่ผมก็ถามว่า  มีนัดกับหมออีกคนหรือ จึงดูรีบร้อน

สุภาพบุรุษท่านนี้ตอบว่าไม่หรอก  แต่จำเป็นต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮมเพื่อกินอาหารเช้ากับภรรยา

ผมก็ถามถึงสุขภาพของภรรยา
สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่าภรรยาอยู่ที่นั่นมานานพอควรแล้ว

และเธอเป็นโรคAlzheimer's
ขณะที่คุยกันผมก็ลองถามดูว่า  เธอจะรู้สึกกังวลเป็นทุกข์ไหมถ้าไปสายสักหน่อย

สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า  เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร  เธอจำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว

ผมรู้สึกแปลกใจจึงถามว่า  'แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้า  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม'

สุภาพบุรุษสูงอายุยิ้มและตบเบาๆ บนมือผมและพูดว่า 'ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร'

ผมต้องกลั้นน้ำตา  ขณะที่เดินจากไป  ขนบนแขนผมลุกชันและคิดว่า

'นั่นคือความรักอย่างที่ผมต้องการในชีวิต'

ความรักที่แท้จริงไม่ใช่เรื่องของกายภาพหรือโรแมนติก

ความรักที่แท้จริง  คือการยอมรับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้เป็นมาตลอด  รวมทั้งที่จะเป็น และที่จะไม่เป็นด้วย

คนที่มีความสุขที่สุด  ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีสิ่งดีที่สุดของทุกสิ่ง  เขาเพียงทำสิ่งที่เขามีอยู่ให้ดีที่สุด

ผมขอบอกว่า 'ชีวิตไม่ใช่เรื่องของการทำอย่างไรให้รอดจากพายุฝน  แต่เป็นเรื่องของการจะเล่นน้ำฝนอย่างไร'
(Life  is not about how to survive the storm, but how to dance in  the rain)

จาก วีรกร ตรีเศศ    มติชนรายสัปดาห์